Hindi ako yung tipo ng tao na maraming arte sa katawan. Simple lang ako, wala make-up, di mahilig sa lipstick, lip gloss o kahit na damit na pambabae. Pero babae ako sureness yun, di ako baklush at di ako tomboy...basta babae ako at gusto ko na ituring akong lalaki ng mga nakapaligid sa akin.
Pag sinabi kasing babae naiisip ko agad ang salitang "MAHINA", no offense, pero yun talaga ang tingin ko sa mga babae, pero babae ako na ayaw maging mahina. Pero kahit nagtitigas-tigasan man ako, hindi parin maiwasang mahulog ang loob ko sa mga taong sobrang malambing, yung tipong parang pusa sa sobrang lambing at parang parents kung mag-alala.
OO na, inlababo ang aso. Ewan ko ba pero bigla na lang tumama ang pana ni kupido sa puso ko at ewan ko kung bakit nangyari yun.
Sa simula kasi nun wala naman talaga akong nararamdaman sa taong 'yun, pero malambing siya sobra...as in supeerrrrrrrr lambing niya. Pero nung mga panahong yun wala talaga akong keber sa kalambingan niya hanggang sa ako ang napagtripan ng unggoy... Sabi ko pa nga nun sa sarili ko na ayos lang siguro kung sakyan ko ang trip ng unggoy na'to, and im sure naman na I won't fall for him...may pa-sure2 epek pa ako nun dahil nga hindi siya yung tipo kong lalaki.
Hanggang sa pagdaan ng mga araw, yun na parang hinahanap-hanap ko na yung kalambingan niya at parang hindi na kumpleto ang araw ko pag wala siya. Hindi ko na mapigilan ang mapangiti pag naaalala ko yung mga moments na kasama ko siya...(ehem, teka nga parang girl na girl yung word na "moments")
At yun na, nasanay na ako na laging nandiyan siya, kasi naman sinanay niya ako. Mga ilang buwan din ang tinagal ng trip ng unggoy, at sa mga araw na kasama ko siya talagang iba na ang nararamdaman ko, para bang mahal ko na siya...(aw? ano ba tong pinagsasasabi ko?)
Naks naman, sa sobrang sweet niya nahulog ako sa bitag niya. Pero ang ending----- tragic. Hmmm sa sobrang pagkasanay ko sa kalambingan niya, nun biglaan niyang tinigil ang trip niya, nanlumo ako...naiyak at nagalit sa sarili ko..
Kasalan ko kasi ang lahat bakit masakit ang loob ko ngayon, kung bakit ako nagsesenti sa isang taong hindi naman worthy...(awts, ang harsh ko...hehehe)....At saka base on his background, hindi ako yung tipo niyang babae...(naks, pihikan ang nggoy..)
Oo na di na ako pasok sa standards niya...sino ba naman ako diba? si Ms. Jersey, Ms. Sleeping Beauty, Ms. Ballpen, Ms. Jogging Pants...haiee...naku!...ang dami kong kapintasan no..hmf....kasalan ko bang mabuhay ng simple at payak?...(parehas lang ata yun....hehehe)
Kasalan ko bang mahilig ako sa jersey? o kayay matulog sa klase? at magngatngat ng takip ng ballpen? at magsuot ng Jogging pants tuwing miyerkules? eto ako eh.. hindi ako yung tipo ng babaeng mahilig sa sleeveless o kayay sexy skirt...haiie nako...galit ba ako?? ahahahaha...nakakatawa na nakakasakit ng damdamin, di ko kasi kayang gawin ang magpakababae....I am what I am...
Pero kahit di man ako ang tipo niya...ayos lang...what's important is that I loved....and it's okay if he's not going to respond, hindi naman niya alam eh, manhid kasi...hahaha
Sa tingin ko sa lahat ng brokenhearted ako lang ata ang masaya...hahaha...nakakatuwa...
at eto ang dahilan bakit "ORDINARY SONG" ang music sa blog ko ngayon...
P.S.
Para sa UNGGOY na 'yon ang post kong ito....kung mabasa niya okay lang wala naman siyang idea na siya ang gusto kong tamaan...kung hindi mas okey....^_^
Pag sinabi kasing babae naiisip ko agad ang salitang "MAHINA", no offense, pero yun talaga ang tingin ko sa mga babae, pero babae ako na ayaw maging mahina. Pero kahit nagtitigas-tigasan man ako, hindi parin maiwasang mahulog ang loob ko sa mga taong sobrang malambing, yung tipong parang pusa sa sobrang lambing at parang parents kung mag-alala.
OO na, inlababo ang aso. Ewan ko ba pero bigla na lang tumama ang pana ni kupido sa puso ko at ewan ko kung bakit nangyari yun.
Sa simula kasi nun wala naman talaga akong nararamdaman sa taong 'yun, pero malambing siya sobra...as in supeerrrrrrrr lambing niya. Pero nung mga panahong yun wala talaga akong keber sa kalambingan niya hanggang sa ako ang napagtripan ng unggoy... Sabi ko pa nga nun sa sarili ko na ayos lang siguro kung sakyan ko ang trip ng unggoy na'to, and im sure naman na I won't fall for him...may pa-sure2 epek pa ako nun dahil nga hindi siya yung tipo kong lalaki.
Hanggang sa pagdaan ng mga araw, yun na parang hinahanap-hanap ko na yung kalambingan niya at parang hindi na kumpleto ang araw ko pag wala siya. Hindi ko na mapigilan ang mapangiti pag naaalala ko yung mga moments na kasama ko siya...(ehem, teka nga parang girl na girl yung word na "moments")
At yun na, nasanay na ako na laging nandiyan siya, kasi naman sinanay niya ako. Mga ilang buwan din ang tinagal ng trip ng unggoy, at sa mga araw na kasama ko siya talagang iba na ang nararamdaman ko, para bang mahal ko na siya...(aw? ano ba tong pinagsasasabi ko?)
Naks naman, sa sobrang sweet niya nahulog ako sa bitag niya. Pero ang ending----- tragic. Hmmm sa sobrang pagkasanay ko sa kalambingan niya, nun biglaan niyang tinigil ang trip niya, nanlumo ako...naiyak at nagalit sa sarili ko..
Kasalan ko kasi ang lahat bakit masakit ang loob ko ngayon, kung bakit ako nagsesenti sa isang taong hindi naman worthy...(awts, ang harsh ko...hehehe)....At saka base on his background, hindi ako yung tipo niyang babae...(naks, pihikan ang nggoy..)
Oo na di na ako pasok sa standards niya...sino ba naman ako diba? si Ms. Jersey, Ms. Sleeping Beauty, Ms. Ballpen, Ms. Jogging Pants...haiee...naku!...ang dami kong kapintasan no..hmf....kasalan ko bang mabuhay ng simple at payak?...(parehas lang ata yun....hehehe)
Kasalan ko bang mahilig ako sa jersey? o kayay matulog sa klase? at magngatngat ng takip ng ballpen? at magsuot ng Jogging pants tuwing miyerkules? eto ako eh.. hindi ako yung tipo ng babaeng mahilig sa sleeveless o kayay sexy skirt...haiie nako...galit ba ako?? ahahahaha...nakakatawa na nakakasakit ng damdamin, di ko kasi kayang gawin ang magpakababae....I am what I am...
Pero kahit di man ako ang tipo niya...ayos lang...what's important is that I loved....and it's okay if he's not going to respond, hindi naman niya alam eh, manhid kasi...hahaha
Sa tingin ko sa lahat ng brokenhearted ako lang ata ang masaya...hahaha...nakakatuwa...
at eto ang dahilan bakit "ORDINARY SONG" ang music sa blog ko ngayon...
P.S.
Para sa UNGGOY na 'yon ang post kong ito....kung mabasa niya okay lang wala naman siyang idea na siya ang gusto kong tamaan...kung hindi mas okey....^_^
